غلامرضا
قويدل پناهنده ايراني در آلمان چشم و گوش و دهان خود را دوخت
غلامرضا قويدل
در سال 1996 به کشور آلمان پناهنده شد و از ابتداي ورود خود در شهر
پنينبرگ آلمان اقامت گزيد. دلايل پناهندگي وي از سوي دادگاه
آلمان مورد قبول واقع نشد و بايستي کشور آلمان را ترک ميکرد. ولي براي
برگشتن به ايران بايستي داوطلبانه درخواست پاسپورت ايراني ميکرد که
ايشان نپذيرفت و به اعتراض پرداخت و جهت اعتراض دهان، چشم و گوش خود را
دوخته است. و در خيابان اصلي شهر پيننبرگ دست به اين عمل زده است.
عابرين، بنابه گزارش روزنامه کويکبرونر تاگه بلات با مشاهده پناهنده
ايراني دچار شوک شده اند. بنابه نوشته اين روزنامه محلي قويدل از هجدهم
آوريل اعتصاب غذا را نيز شروع کرده است. وضعيت
داوطلبان پناهندگي بطور کلي در سال هاي اخير در کشور آلمان بدتر شده
است و برخي از آنها حتي ساليان درازي در اقامتگاههاي ويژه پناهندگان
بسر مي برند و وضعيت روحي اسفباري دارند. مقامات رسمي
بايرن براي مثال به يک خانواده آلباني تبار بوسني تا اول ماه اوت 2004
مهلت داده است که اين کشور را ترک کند. اين خانواده از سال 1992 در
کشور آلمان زندگي مي کند. پس از عادي شدن اوضاع کوسو تاکنون بيش از 16
هزار آلباني تبارهاي کوسو از کشور آلمان به موطن خود بازگشته
اند. در سال هاي اخير
با بدتر شدن وضعيت پناهندگان در آلمان سازمان ها و جمعييت هاي آلماني
دفاع از حقوق پناهندگان که از سوي دولت نيز از لحاظ مالي حمايت مي شدند
بنا به دلايل قطع شدن اين کمک ها فعاليت هايشان محدود شده است.
ولي يکي از اين
جمعييت ها بنام "کاروان"که در ايالت بايرن فعالت دارد، عليرغم مشکلات
توانسته است براي پناهندگان کارهاي زيادي انجام دهد. "کاروان" از اين
ايراني پناهنده نيز حمايت کرده است. گسترش روابط
اقتصادي و تجاري ايران و آلمان وضعيت پناهندگان ايراني را بخطر انداخته
است. ولي از سوي ديگر سنت هاي دمکراسي و آزادي و تقسيم قدرت چنان در
اين جامعه ريشه دوانيده که سودهاي کلان اقتصادي هم مانع از حمايت مردم
از پناهندگان نخواهد شد.آلماني ها هنوز
فراموش نکرده اند که در کشورشان پيش از جنگ دوم جهاني و در
ادامه آن حدود 3 مليون آلماني مجبور به ترک کرده و در گوشه و
کنار دنيا آواره شده بودند. با درج اخبار مربوط به وضعيت اين آواره و
پناهنده ايراني در مطبوعات آلمان گفته مي شود که به پرونده وي
بزودي رسيدگي شود.